Aykırı Çiçek 63.Bölüm

 63.BÖLÜM

27 Temmuz 2002, İstanbul

 

Saatler akşam dokuza doğru yaklaşmışken, Savaş Göktürk çalışma odasındaki masasının başında dikkatle önündeki taslaklarla uğraşmaktaydı.

Gecenin yaklaşması, Ağustos’a birkaç gün kala İstanbul’u yakıyor olan sıcağın dinginleştiği anlamına gelmiyordu. Odada masanın arkasında kalan duvara yerleştirilmiş olan klimayı sona yakın bir ayarda çalıştırarak anca dayanabiliyordu Savaş bu sıcağa.

Kapısı açık çalışsaydı belki bir nebze daha rahat olabilirdi fakat içeriye sızabilecek birden fazla kaçak olduğundan en güvenli yol kapalı kapının ardında çalışmaktı. Karısını bir curcunanın ortasında bıraktığı için biraz suçlu hissediyordu, yine de şimdi bitirmediği takdirde bu işi yarın şirkette günlük işleri arasında halletmesi gerekecekti ve bu eve geç gelmek demekti.

Olabildiğince odaklanmaya çalışarak, düzeltme yaptığı kısımla uğraşırken odanın kapısı hızla açıldığında kaşları havalanmıştı. Başını kaldırıp bu hızlı girişin sahibini görmek için kapıya baktı.

Burnundan soluyan bir Yaman Göktürk görmeyi beklemiyordu.

“Baba!” diyerek sitemle konuşan oğlunun halini gördüğünde içeriye baskına girer gibi girmesi önemini yitirmişti. Bir sorun olduğunu düşünerek yerinden kalktı. “Ne oldu babacım?”

“Kızını odamdan çıkartır mısın?” derken kullandığı sözcükler Savaş’ı oldukça şaşırtmıştı. Kardeşlerine -ve özellikle de Deniz’e- her zaman anlayışla ve sevgiyle yaklaşan büyük oğlunu bu tepkiyi vermeye neyin ittiğini kestiremiyordu.

Yanına ulaştığı Yaman’ın saçlarını karıştırdı hafifçe. “Çıkartırım oğlum ama neden kızdın anlat bakalım önce?”

Yaman kaşlarını çattı. “Çıkart işte, gel.”

Savaş ondan bir cevap gelmeyeceğini anlayınca üstelemedi. Omuzundan kavrayıp onu da beraberinde yürütürken Yaman’ın odasına ilerlediler birlikte.

Odanın tam kapalı olmayan kapısını ittirdiğinde karşılaştığı manzara, Savaş için büyük bir ikilem doğurmuştu. Elindeki çeşit çeşit kalemlerle kendi kendine mırıl mırıl konuşarak abisinin odasının duvarlarını boyama kitabına çevirmiş olan kızını gördüğünde gülse mi ağlasa mı bilememişti.

“Deniz?” diyebildi yalnızca.

Sırtı kapıya dönük halde duvarda bulduğu herhangi bir boşluğu yeşil bir kalemle renklendiriyor olan Deniz, babasının sesini duyduğunda bir an irkilse de ikinci saniyede heyecanla yerinde döndü. “Bayba!” diyerek cıvıldadığında Savaş dayanamayıp gülümsemişti.

Yaman, babasının güldüğünü görünce ofladı.

Aşağıda Yekta ile televizyon izliyorlardı, annesi yukarıda oyuncaklarıyla oynayan kardeşlerini kontrol etmesini isteyince onu kırmayıp gelmişti. Üçüzlerin odasında yalnızca Toprak ve Rüzgar’ı bulduğunda ise merakla Deniz’in peşine düşmüştü. Kendi odasında bulduğu kaçak kardeşinin, sakladığı kalemlerini nasıl bulduğunu bilmiyordu ama geldiğinde her şey için geç kalmıştı.

Savaş yanında duran oğlunun tepkisini fark ettiğinde öksürür gibi yaparak ifadesini düzeltti. “Ne yapıyorsun sen Deniz?”

“Boylama yapıyom,” derken Deniz gayet tasasızdı. Duvarlara birer sanat eseri bıraktığını düşündüğünden abisinin kızmış olabileceğine ihtimal vermiyordu. Ona kalırsa yarattığı renk cümbüşü çok tatlı olmuştu. En kısa zamanda kendi odalarına da çizecekti. Ah bir de boya kalemlerini ondan saklamasalardı...

Savaş, düzgünce boyama diyemeyen kızının şişkin yanaklarını ısırma güdüsüyle dolmuşken bir yandan da hafif kızması gerektiğinin bilincindeydi. Yoksa evin her odasında Deniz’in bıraktığı renklerden bulmaya başlaması olasıydı.

“Boyamayı duvarlara mı yapıyorduk Deniz? Hem bu kalemler abinin kalemleri hem de onun odasındasın, izin aldın mı ondan kızım?”

Deniz gözlerini kırpıştırırken küçük kırmızı dudakları büzüldü. Bir babasına bir abisine baktı, sonra elindeki kalemleri yere bıraktı. “Güsel olmamış mı?” diye sorarken üzgündü.

“Olmamış Deniz!” dedi bir hışımla Yaman. Odasının mahvolduğunu düşündüğünden oldukça kızgındı. Yeşil iri gözleri dolu dolu olan kız kardeşini fark etmesi biraz zamanını almıştı.

Deniz avuçlarını yere yaslayıp poposunu yerden bir şekilde kaldırdı. “Ösür dilerim,” derken paytak paytak onlara doğru yürümüştü. Aslında kapıya gitmeyi amaçlıyordu. Babasına da abisine biraz(!) küsmüştü, annesini bulması gerekiyordu hemen.

Savaş dudaklarını birbirine bastırdı. Müdahale etmeden önce biraz bekledi. Oğluna fırsat vermekle doğru olanı yaptığını biliyordu. Deniz kapıya doğru giderken Yekta omuzlarını düşürüp babasına baktı. “Küstü baba.”

“Fark ettim babam, hafta sonu odanın duvarlarını istediğin renge boyarız bu izler kapanır. Kalıcı bir şey yok aslında…” dedi Yaman’a hatırlatır gibi.

Yaman birden adımlayıp Deniz’in zaten çok da ilerleyememiş olan küçük bedenini tuttu sıkı sıkı. Yanaklarına inen iri damlaları gördüğünde canı, odasının duvarlarını gördüğünde olduğundan çok daha fazla yanmıştı.

“Ağlıyor musun?” derken yanaklarını sildi hızlı hızlı. “Ağlama tamam, kızmadık biz sana.”

“Kısdınıj abişim,” diye mırıldandı Deniz zar zor. Babasının ve abisinin aynı anda ona kızmış gibi bakmasına içerlemişti. Yine de abisine alışkın olduğu gibi ‘abişim’ demekten vazgeçmemişti küçük aklıyla.

“Azıcık kızdık.” diye itiraf etti Yaman. “Geçti sonra, şimdi kızmıyoruz ki bak.”

Deniz burnunu hızlı hızlı çekip odayı bu sesle doldurduğunda Yaman kıkırdadı. “Yalla mı?”

Savaş, ‘valla’ demeyi daha doğrusu diyememeyi nereden öğrendiğini bilmediği kızını duyunca kısa bir kahkaha patlattı. “Valla can suyum, valla.”

Deniz hızla abisine sırnaşıp onu sulu sulu öperken bir adım ilerilerinde keyifli bir gülümseme dudaklarında, gözleri sevgiyle çocuklarında öylece bekledi.

Odadaki Deniz’e ait renkli izler, Savaş’ın ısrarcı teklifine rağmen o hafta sonu silinmedi. Yaman, bir süre sonra o izlere alışmış hatta baktıkça Deniz’in mutlulukla çizdiği o anlamsız şekillerden hoşnut olmaya başlamıştı.

O günden beş ay sonra, Deniz yirmi yıl sürecek bir özlemle onları baş başa bıraktığında evde geriye kalan en belirgin izi Yaman’ın odasındaki renkli çizgilerdi.

Yaman, ilk yıllarda algılayamadığı ‘yangın-ölüm-kayıp’ gerçeğiyle ergenliğinin başlarında; babası ve amcasının bir konuşmasına şahit olarak karşı karşıya kaldığında o izlere bakmak eskisinden çok daha ağır gelmeye başlamıştı. Aynı günün gecesinde, izleri bulduğu ilk keskin şeyle ağlaya ağlaya kazımasına sebep olan da buydu.

 

~

 

“Sevgilim?”

“Hayır Feris.”

“Ama Acarcım…”

“Hayır zümrüt göz.”

“Lütfen Merihci-…”

“Hayır güzelim, hayır yavrum, hayır bebeğim.”

Ayağımı küskün bir çocuk gibi yere vurup az önce onu ikna etmek için kalktığım koltuğa geri oturdum. Üçlü koltuğun onun bulunmadığı ucuna oturmama rağmen beni uzun koluyla tutup kendisine doğru devirmesi hızlı gerçekleşti.

“Bırakır mısın beni, şu an küsüz.”

“Sen küssün, ben küs değilim.”

Dudağının değebileceği her noktayı değerlendirip yüzümde ve boynumun çoğunluğunda öpücükler bırakırken ‘istemem ama yan cebimde dursa bayağı memnun kalırım’ tavrımla engel olmadan bekledim.

“Bir de küsmesen…” dedi halimi alaya alıp. “Neler yaptıracaksın bana acaba?”

“Bundan sonra sen avucumu yalarsın anca Acarcım.”

Sırıttı. İnanın tatlı bir sırıtışla uzaktan yakından ilgisi yoktu, pis pis gülüyordu resmen. “Yalarım,” dedi usulca. “…avucunu.”

Öksürerek kafasını ittirdim. “Sapıklık yapma,” dedim bu konuda ondan bir farkım varmış gibi. “Ciddi bir konu konuşuyoruz şu anda.”

“Evet oldukça ciddi,” dedikten sonra omuzumdan tuttuğu gibi beni kucağına doğru devirdi. “Abini rahat bırakman ve küçük bir ajan gibi fikirler üretmeyi kesmen gerekiyor güzelim.”

Yanağım bacağına değerken yerimi rahat bulunca daha da yayıldım. Karnıyla bakışıyordum bu şekilde. “Ama merak ediyorum.”

“Ben de ediyorum.” deyince şaşkınca burnumu havaya dikip ona baktım. “Gerçekten mi?”

“Her normal insan gibi ben de merak duygusuna sahibim Feris.”

Dudaklarımı büktüm. “Normal bir insan olduğun konusunda henüz şüphelerim sonlanmış değil.”

Yüzü önce gülecekmiş gibi bir hal aldı ama hızla toparlandı. Sağ elime uzanıp havaya kaldırdığında ne yaptığına bakmak için oraya döndüm. Elimde parıldayan yüzüğümü gördüğümde her baktığımda yaptığım gibi saf saf sırıtmıştım.

“Normal olduğu şüpheli gelen birine ‘evet’ demek riskli olsa gerek.”

Ona her laf attığımda olduğu gibi yine ‘evlenmeyi kabul ettin’ kartını oynamasına çok şaşırmamıştım. Yüzüğümü yüzüne doğru uzattım. “Yüzük çok güzeldi, hayır diyemezdim ki. Bak nasıl parıl parıl…” dedim hayran hayran.

“Feris!” diye dişlerinin arasından adımı mırıldanınca kıkırdadım. Duymak istediklerini duyamadığında şaka kaldıramayan bir adama dönüşüyordu. Her haline ezberim tamdı ve o hallerin tümüne âşıktım.

“Sıkıcılıktan insanı boğan bir normal de olsan, bir sonraki adımı tahmin edilemeyen bir anormal de olsan sana evet derdim sevgilim.” dedikten sonra sağ elimi onun sol eline doladım. “Bunu benden daha iyi bilmiyormuşsun gibi yapma.”

Ona evet dediğim günün kısacık bir zaman öncesinde yaşadığımız krizi unutmuş gibi görünsek de; aslında aklımdaydı ve onun da aklındaydı biliyordum.

İnce bir ipin üzerinde ve yerden metrelerce yüksekte hiçbir güvenlik önlemi olmadan yürüyordunuz, tutunabileceğiniz tek destek de size eşlik eden diğer cambazdı. Aşkı böyle tanımlamak garipti belki ama benim için uygundu. Esen sert rüzgârlar, size çarpıp geçen büyük parçalar yolda çıkan engellerdi ve ipte kalabilmek için diğer cambaza güvenip tutunmaya muhtaçtınız.

Ellerimizin birleşmiş olması yetmemiş olacak ki -bana da yetmemişti- başını bana doğru eğip dudaklarını alnıma bastırdı. Gözlerim dudaklarını hisseder etmez kapanırken sonraki durakları sırasıyla burnum, dudaklarım ve çenemdeki çukur oldu.

Hiç bitmese sesimi çıkartmayacağım yol bittiğinde gözlerimi geri araladım.

“Bence artık yanlarına gid-…”

Dudaklarıma sertçe yapışarak beni susturduğunda içimden uzunca ofladım.

Buraya abimle gelmiştim. Yaman abimle…

İki hafta öncesinde, Acar dedemlerle tanıştığında abim ve Acar her ne konuştularsa; devamında da konuşup durmaya devam etmişlerdi. Beni resmen dışlamış oldukları için iki hafta boyunca ikisinin de günlerini elimden geldiğince burunlarından getirmiştim.

Yine de pes etmemişlerdi.

İki haftanın sonunda vardığımız nokta ise burasıydı. Abim beni evden ‘seni Acar’a götüreyim gel’ diyerek çıkartırken derdinin bizi kavuşturmak olmadığını tabii ki biliyordum. Ancak tahminim genel olarak Acar ile konuşacağı için beni kullanıyor olduğu gibi varsayımları içeriyordu.

Benimle birlikte buraya giriyormuş gibi yaptıktan kısa bir süre sonra Acar’a beni deli bağlatır gibi tutturup evden çıkmasını beklememiştim. Karşı daireye gittiğini anlamak güç değildi. Acar’a dakikalarca dil döküşüm de meraktan öldüğümdendi. Tabii ki asla ikna olmamış, yeni müttefiki ve eski imkânsız aşkı Yaman Göktürk’ün tarafını tutmuştu.

Acar beni öpücüklerle ve sözlerle oyalayamayacağını anladığında, bedenimi bir nevi kucaklayarak atölyeye götürmüştü. Kapıdan çıkınca karşı daireye atlamak gibi bir düşüncem olsa da Acar böyle bir hamle için fazla iriyarıydı.

Atölyeye gelirken peşinden bilgisayarını da getirmeyi ihmal etmemişti. Kaşla göz arasında bunu nasıl unutmadığını pek sorgulamamıştım çünkü âşık olduğum adamın en az benim kadar işiyle de aşk yaşadığını biliyordum.

Tuvalin başına, Acar’ı abimlere bakmaya ikna edemedim diye, oflaya puflaya oturmuş olsam da renklere bulandıktan birkaç dakika sonra artık bütün algım önümdeki tuvaldeydi.

Sağ tarafımda kalan camın önündeki koltuğu kendisine mesken edinen Acar’a ara sıra göz atıyordum. Her seferinde dikkatle kucağındaki bilgisayar ekranına bakarken bulmaya başlayınca pes edip ona bakma işini de bırakmıştım.

Aradan kaç dakika geçtiğini kestiremeyecek kadar çizdiklerime dalmışken üzerimdeki derin V yakalı ince kazaktan bolca açıkta kalan boynumda ıslak bir öpücük hissettim. Boynumun sağına denk gelen öpücük irkilerek yerimde sallanmama sebep oldu.

Acar bıraktığı öpücüğün beni sarsmasından memnun kalmış olacak ki henüz tenimden çekilmeyen dudaklarının kıvrılarak bir gülümsemeyi ağırladığını duyumsadım.

Bugün beni süründürüyor olduğu için onunla uğraşmakta bir sakınca görmedim. “Sen miydin?” diye mırıldandım.

Dudaklarındaki kıvrım hızla kayboldu. Yüzü boyun çukurumdan uzaklaştı ve birden doğruldu. Ben oturuyordum ve oturduğum sandalye kesinlikle kısa sayılmazdı fakat yine de o yanımda ayaktayken bir kuleyi andırıyordu.

“Yok ben değildim,” dedi ters ters bakıyorken. “Boynuna ıslak bir öpücük bırakma ihtimali olan kaç kişi var zümrüt göz?”

Sol elimi kaldırıp parmaklarımı sayı sayıyormuş gibi içe doğru kapatmaya başladım. “Biraz beklers-…”

“Feris,” derken sesindeki tatlı tehditlerle dolu tınıyı duymamam mümkün değildi. Dişlerimi gösterecek kadar keyifli bir gülümsemeyle başımı geriye doğru yatırdım. Boynum birkaç dakika içinde ağrıyacak olsa da onu net bir biçimde görebiliyordum. “O güzel parmaklarından yalnızca bir tanesi kapansın, aksi gerçekleşirse ne olacağını biliyorsun değil mi?”

Gözlerimi kırpıştırdım. Ona her bakanın benim kadar hayran olup olmadığını bilmem mümkün değildi ama akıl ve ruh sağlığım için bir tek bende bu denli yoğun hisler uyandırdığını kendime tembihliyordum.

“Biliyordum aslında,” dedim sesimi çok yüksek tutmuyorken. Sesime ne zaman hırslı ve arsız tarafımın hâkim olmaya başladığından habersizdim. Fakat habersiz olmam, şikâyetçi olduğum anlamına gelmiyordu. “Ama aklımdan çıkmış sanırım.”

Burnundan kısa bir nefes vererek güldü. Saçtığı enerjiyle biraz daha karşı karşıya kalırsam oturduğum yerden devrilecekmiş gibiydim. “Hatırlatırım,” dedi yemin eder gibi. “Öylesine iyi hatırlatırım ki bir daha aklından değil çıkmak, çıkışa doğru yönelemez bile bildiklerin.”

“Merih,” diye seslendim. Sesimdeki arzuyu duymaması imkânsızdı. Gözbebekleri genişliyormuş gibi titredi, kahverengi irislerinin koyulaştığını görüyordum. “Söyle sevgilim.”

Ona, beni delicesine sevmesini isteyen beklenti dolu gözlerle bakıyordum. Bakışlarım bir kandırmacadan ibaret de değildi, bunu istiyordum. Dilimden biraz sonra buna dair bir şey döküleceğini sanması da bu sebeptendi.

Ama öyle yapmadım.

“Seni çizmek istiyorum,” dedim gözlerimi gözlerinden hiç ayırmadan. Biraz önce boynumu kavramış olan eli hâlâ oradaydı, avucu kasılarak tenimi baskıladığında gözlerim kısıldı. Bana onay vereceğini anladığımda devamını da duyması gerektiği için isteğimi tamamlamakta acele ederek dudaklarımı araladım yeniden. “Üzerinde hiçbir şey olmadan.”

Yanakları içe doğru çöktü, yüzündeki belirgin kemiklerin altını daha da çizen bu hareketle birlikte az önce sunduğum teklif kulaklarıma dolarak bedenimi ısıttı. Utanç ya da çekince içeren bir ısı değildi, hiçbir zaman ondan utanıp kaçan bir kadın olmamıştım; olmak gibi bir planımda yoktu. Benden duyduğu teklifin onu yaktığını gördüğümde, hayal ettiği sahnenin bir yansımayla benim zihnime taşındığını fark ettiğimde hissettiklerim beni ısıtmıştı.

Boynumdaki eli biraz yukarıya tırmandı. Yanağım avucunun tamamıyla sardığında geriye bir şey kalmayıp elinde sıkışmıştı. Başparmağı dudağımın kenarına sürtündüğünde hızlanan kalp atışlarımın emaresi olan sesli bir soluk bıraktım dışarıya. Parmağına değen soluğumu yakalayacakmış gibi dudaklarımı okşamıştı.

“Kendimden başka kimsenin isteğini bir an olsun umursayacağımı düşünmemiştim, ama dudaklarından dökülen her ne olursa olsun bana bükülmez emirlermiş gibi ulaşıyor zümrüt göz.”

Dudaklarımı büyük bir açıyla kıvırdım. “Soyun o zaman Bayazıt, işime koyulmam gerekiyor.”

Ona kolay kolay soyadıyla seslenmiyordum. Bolca Acar ve zaman zaman da Merih demek için aralanan dudaklarımdan bu kez böyle dökmek istemiştim seslenişimi.

Alt dudağımı parmağıyla aşağıya doğru çekiştirdi. Dudağım benden bağımsız bir et parçasıymış gibi iradesizce onun dokunuşunun altında ezilirken, yüzünü bana doğru yaklaştırmak için eğildi. “Soyunacağım Bayazıt,” derken sesi boğuktu. Bana, çok da uzun olmayan bir zaman sonra adımın sonuna eklenecek yedi harfle hitap ettiğinde bunun beni delip geçeceğini hiç hesaba katmamıştım. “Senin için soyunacağım.”

Bu andan sonraki birkaç dakika süresince puslu bir bulutun içinde gibiydim.

Acar’ın benden uzaklaşıp üzerindeki tişörtü ensesinden tek hamleyle çıkarışını, ellerinin altındaki eşofmana uzanışını izlerken kalbim boğazımda atmaya başlamıştı. Onu ilk kez çıplak görecekmiş gibi tavırlar sergilemem anlamsız duruyordu belki, oysa az önceki konuşmaların ardından önümde soyunuyor olmasının etkisi daha önceki tüm her şeyden farklıydı.

Altındaki ilk parçanın yerle buluştuğunu gördüğümde, son parçanın ondan ayrılışına bakmak yerine önümdeki yarısı bitmiş tuvale döndüm apar topar. Bu, tamamen çıplak olduğu andan kaçışımdı. Arsız Feris’in rahat durup resmi çizmemi beklemeden üzerine atlama potansiyelini bu odadaki herkes çok iyi biliyordu.

Şövaleye yeni bir tuval yerleştirdim. Bunu yapmadan önce tahta ayaklarından kavrayıp arkası camın ve koltuğun olduğu kısma bakacak şekilde şövaleyi yerinden oynatmıştım.

Kullanacağım kalem ve fırçalara uzanmadan önce bakışlarım ileriyi buldu. Acar’ın üzerinde tek bir parça kıyafet kalmadığını gördüğümde yutkundum. Boğazım fonksiyonunu yerine getirmekte güçlük çekmiş ve sonuç olarak yutkunuşum bana herhangi bir rahatlama getirememişti.

“Hazırsın,” diye mırıldandım. “…sanırım?”

“Hazırım,” dedi beni taklit ederek eklerken. “…sanırım.”

Koltuğa çok yakın duruyordu. “Oturabilirsin.” dediğimde bakışlarımı sürekli yüzünde tutarak kendimi bir nevi işkenceye maruz bırakmaktaydım. Özenle işlenmiş gibi duran gövdesine ve -özellikle- belinden aşağısındaki manzaraya bakmamak şu an için en büyük sığınağımdı.

Kalçası koltuğa yaslandığında tam koltuğun ortasındaydı. “Nasıl durmamı istiyorsun?” diye sordu.

Başımı iki yana salladım. “Nasıl rahat edersen öyle durabilirsin ama olabildiğince az hareket etmen gerekiyor. Yani en sıkılmayacağın oturuşunu seçmelisin.”

Sırtını koltuğa yasladı. Tam karşımdaydı ve ben aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi koşarak katetmemek için kendimi zorluyordum. Bacaklarını aralayarak koltukta yayıldığında, bu odanın ve hatta başka birçok şeyin de hâkimiymiş gibi görünüyordu.

“Hareket etmem,” dedi söz verircesine. “Ben hareket etmeyeceğim ama bütün uzuvlarımın aynı sözü verebileceğinden emin değilim.”

Bahsettiği uzvun hangisi olduğu bir tartışma konusu değildi. Bu, beni bakışlarımı aşağıya doğru kaydırmaya itmişti. Karnına doğru yaslı halde duran aletine birkaç saniyelik bakışımın ardından minik bir öksürükle boğazımı temizledim.

Halimden keyif aldığını söyleyebilmek için kâhin olmaya gerek yoktu. Suratındaki o memnun ifadeyi bir çocuk bile okuyabilirdi.

“Başlıyorum ben,” dedim konuyu geçiştirerek. “Çok fazla hareket etme ve olabildiğince az konuş.”

Taslağı çıkartmak için kömür bir kaleme uzandım. Tuvale henüz ilk çiziği atamamışken sesini duydum.

“Konuşursam?” dedi merakla.

“Dikkatim dağılır,” diye cevapladım ona zevk vereceğini adım gibi bilerek. “Ve inan resminin ilginç eksiklik ve fazlalıklara sahip olmasını istemezsin.” Tehdidimi yeterli bulduğunu düşünüyordum çünkü başka bir şey söylemedi.

İlerleyen dakikalarda elimdeki kalemi tuvalde gezdirirken bakışlarım sıkça ona uğruyordu. Onu çizebilmek için bunu yapmam gerekliydi tabii ama belki bu kadarını yapmasam da aklımdaki taslak beni sonuca ulaştırırdı. Yine de her an ona bakmaktan hiç vazgeçmedim.

Kalemle yapmam gerekenlerin büyük çoğunluğu bitmişken aradan yarım saatten fazlasının geçtiğini biliyordum. Acar’ın hiç sıkılma ya da kalkma belirtisi göstermemesinden hoşnuttum.

Başı ilk andan beri hafif geriye yatmış haldeydi, yayvan bir biçimde koltukta oturuyordu. Bacakları koltuğumun büyük bir kısmını kaplayacak kadar açıktı. Bir kolu karnının üzerinde duruyorken diğeri koltuğun kumaşına yaslıydı.

Daha önce canlı bir figürle çalışmışlığım yoktu. Resmettiğim kişiler olmuştu, portre de çalışmıştım elbette ama biri karşımda duruyorken onu çizmemiştim. Ek olarak o kişinin çıplak oluşu da sınırlarımın hayli üzerindeydi.

“Çizdiğini görmek istiyorum.” dediğinde karnındaki eline eklediğim gölgeyle uğraşmayı bırakıp bakışlarımı ona çevirdim.

“Bittiğinde göreceksin zaten.”

“Ne zaman bitecek?”

Bitmesini isteme sebebinin can sıkıntısı değil çizimi görme merakı olmasına gülümsedim. “Daha var.”

Başka bir şey söylemedi. Ben de işime geri döndüm. Başlarken özellikle baktığım saate yeniden baktığımda, birinci saatin sonuna yaklaşıyorduk.

Her şeyi bitirmem en az birkaç saatimi alırdı. Fakat birazdan karşımda durmasını gerektirmeyecek kadar detaya inmeye başlayacaktım. O detaylar ezberimdeydi, ona bakarak yardım almam gerekmeyecekti.

Bahsettiğim o noktaya ulaştığımda elimdeki kalemi kenarda duran ahşap uzun tabureye bıraktım. “Merih,” dediğimde zaten bende olan bakışları daha dikkatli hale gelmişti. “Hareket edebilirsin artık, öylece durman gereken kısmı bitirdim.”

“Resim bitti mi yani?”

Olumsuz bir ses çıkarttım. “Oturuşun, duruşunla ilgili kısım bitti. Diğer detayları sen hareket etsen de ekleyebilirim.” diye açıkladığımda anlamış gibi duruyordu.

“Sen devam et o zaman,” dedi. “Ben rahatım böyle.”

Kıkırdadım. “Tamam, edeyim devam.”

Bakışlarımı ondan çekip yüzüyle uğraşacağım için şövaleye biraz daha yaklaştım. Gözlerimin önünde asılı bir fotoğrafmış gibi belirgin yüzünü dikkatle tuvale aktarırken bütün duyularım oraya odaklıydı.

Dudaklarıyla uğraşırken kendi dudaklarımı büktüğümün, gözlerini düzgünce çizmeye çalışırken gözlerimin kısıldığının o an için farkında değildim. Beğenmediğim çizgileri düzeltip dururken ofladım bir anda.

“Olmadı burası, burnun böyle görünmüyor ki!” dedim sitemle. Acar bir şey yapabilecekmiş gibi ona yakınıyordum. Bakışlarımı sağa doğru kaydırıp tuvalin arkasında kalan bedenine baktığımda yüzündeki keyif dolu gülümsemeyle beni izlediğini gördüm.

“Sen çiz, ben burnumu ona göre değiştirtirim.” derken pek şaka yapıyor gibi durmuyordu. Gözlerimi kırpıştırarak suratına baktım. Dudaklarım aralandı ama bir şey söylemedim.

Susuzluğum baş gösterdiğinde dilimle dudaklarımı ıslatarak bu hissi geçirmeye çalıştım. Onun karşısında iştahla dudak yalamam, düşünülünce pek risksiz bir hareket olmamıştı.

“Sikerim öyle işi,” diye hırladı. “Bir saattir karşımda hayran olunası bir biçimde oturuyor ve çıplaklığımı çiziyorsun, burada hareket etmemek için deliriyorum. Şimdi de o hem şifalı hem zehirli dilin benim sınırlarımda geziniyor.”

Dudaklarımı kendi sınırları olarak belirtmesindeki ilkellik, benim içimde ondan alacaklarımı bekleyen ilkellikle benzeşiyordu. Bu yüzden söylediklerinin bedenimde titreşim yaratmasını garipsememiştim.

“Belki…” dedikten sonra yüzüme dökülen saçımı geriye doğru itip kulağıma sıkıştırdım. “Dilime oyalanabileceği başka bir şeyler verirsen, senin sınırlarında gezinmekten vazgeçer Merih.”

Aramızdaki birkaç adımlık mesafe o an için kayboldu ve ben gözlerinde harlanan alevi bir nefes uzağımdaymış gibi izledim.

Kasıklarından karnına uzanan aletinin seğirdiğini gördüm. Beni duyduğunda Acar’dan önce tepki vermesine zevkle gülümsedim. Beni ayağa kaldıran da buydu.

Yanına adımlamak yerine, bir saat önce onun önümde yaptığı gibi üzerimdeki kazağa uzandım. Kazağın üstümden çıkması saniyelerimi almamıştı, bakışları beni sıkı sıkıya kavramış halde üzerimde geziniyordu. Soyunurken üşümem gerekirdi, oysa bakışlarıyla yanıyordum.

“Tek bir kumaş parçası bile tenine değmezken yanıma geleceksin,” dedi biraz sonra olacakları tatlı bir masal anlatıyormuş gibi dillendirirken. “Teninin her zerresine bir tek ben değeceğim, her zerresinde izler bırakacağım. Çıplakken bile o izlerle giyinik görüneceksin zümrüt göz, ben yokken çıplak hissetmene izin vermeyeceğim.”

Sütyenimin kopçasını daha önce hiç açmamışım gibi parmaklarımı birbirine dolamama sebep olan cümlelerinden sonra, zorlukla bedenimden ayrılan çamaşırı tutmayı bırakarak yere düşmesini sağladım. Kalçalarıma sıkıca yapışmış pantolonun beline uzandığımda düğmeleri ve fermuarı açtıktan sonra eğilmeden çıkaramazmışım gibi dik bir açıyla öne kıvrıldım.

Göğüslerim sarkarak karşımdaki adama seyirlik bir manzara sunmuştu. Manzarasının onu kısıkça inletmesini tatlı bir melodiymiş gibi dinledim.

Üstümde yalnızca açık renk, ince dantelli bir külot kalmıştı. Onun da pek fazla yer kapatıp engellediğini söylemek mümkün değildi.

“Gel bana,” diye seslendiğinde küçük adımlarla yanına doğru yürümeye başladım. Bu, aramızdaki mesafeyi iki katına çıkartarak yanına ulaşma süremi katlamıştı. Sabrı zorlanıyormuş gibi baksa da hiçbir şey söylemeden ona varmamı bekledi.

Ayrık duran bacaklarının arasında ayakta kalacağım kadar yakına ulaştığımda ona fazlasıyla tepeden bakıyordum. Sırtını yavaşça koltuktan ayırdı. Yüzü karnıma denk geliyordu. Sıcak nefesi karnıma çarptığında derim buruşuyormuş gibi hissettim.

Karnıma, göbek deliğimin biraz altına dudaklarını bastırdığında elimi saçlarına uzatmak için havalandırdım. Atik bir hamleyle yakaladığı bileğimi tutarak bunu engelledi. “Dizlerinin üzerine çök.”

Tıpkı sesimi duyduğunda hareketlenen erkekliği gibi, tatlı sert emrini duyan da benden önce kasıklarımdaki kuytuydu. Beklentiyle sızladığımda bunu duyumsaması mümkün müydü bilmiyordum ama elimi tutmadığı eliyle tepeme küçük bir fiske vurdu. “Sabırsız kızın biraz beklemeli güzel bebeğim.”

Külotum yokmuş gibi hissettiren vuruşuyla yerimde sallandım. Karnımdaki dudakları aynı yeri tekrar öpücükle taçlandırdı. “Çök bebeğim.” diyerek yinelediğinde nefesim düzensizleşmişken yavaşça dizlerimi yere bastırdım.

İki bacağının arasında, dizlerim ve alt bacaklarım yere yaslı halde oturuyordum.

Yere eğilirken tutunduğum bacağına, biraz sonra hissedeceklerimi düşünmenin verdiği yoğunlukla tırnaklarımı batırdığımda elimi tutmayı bırakarak çenemden yakaladı. Çenemi usulca sevdi.

Çenem ve alt dudağım arasında kalan boşluğa parmağıyla baskı yaptığında dudaklarım reflekse aralandı. O boşluktan sıklaşan nefeslerim dökülüyorken bakışlarımı gözlerine diktim.

“Avuçlarını yalayacağımdan bahsetmiştin,” derken evindeki atışmamızdan alıntı yaptı. Sağ elimi yakalayıp dudaklarına yaklaştırdığında bacaklarımı sıkılaştırarak kendimi kastım. İki bacağım arasındaki kalp gibi atan noktayı böyle dinginleyebileceğimi sansam da boşaydı. Avuç içim dilinin ıslak ve sıcak dokunuşuyla bezenmeye başladığında beklenti dolu bakışlarla onu izliyordum. Elimi ne için ıslattığını bilmek, bulunduğum yere ıslak izler bırakacak kadar sulanmama sebep oluyordu.

Bileğimden kavradığı elimi serbest bıraktığında avucumdaki ıslaklığın kurumasına izin vermeden şişip büyümeye başlamış aletini sıkıca kavradım. Dişlerinin arasından hırıltıyla inleyip başını geriye doğru vurur gibi bastırdığı an, bu an oldu.

Kökünden ucuna doğru hantal hareketlerle sıvazladığım uzunluğu avuçlarımın arasında büyümeyi sürdürüyordu. Ona alttan alttan bakıyorken, dokunuşumla yüzündeki ifadeyi yaratabilmiş olmamdan duyduğum zevk tarifsizdi.

Birkaç kez elimi aynı hızda ve yönde hareket ettirmeyi sürdürdüm. Aletinin ucundan sızan zevk sıvısı parmaklarıma doğru düştüğünde iç çektim. Aniden dudaklarımı aralamam için büyük bir baskıyla ağzıma sızdığında şaşkından çok savunmasız hissediyordum. Fakat savunmasızlığım o kadar ironikti ki bir yandan da bulunabileceğim en güvenli yerdeymiş gibi rahattım.

“Arala o tapılası dudaklarını.” dediğinde ondan emirler bekleyen bir askerden farksızdım. Dudaklarım aralandığında hızla ağzıma sızan kalın başparmağını sıvazladığım aletinde hissedeceği yankılar yaratacağımı bilerek emdim.

Dilimin üzerinde kaydırdığı parmağı boğazıma ulaşamıyordu, ama birazdan boğazımın sızlayacağından haberdardım. Bu, boğazımda tatlı bir kaşıntı yarattı. Gözlerim kısılırken elimin hareketini hızlandırdım. Onu daha sıkı kavrayarak sıvazlarken, elimi ıslatmış olması ve zevk suyunun verdiği nem elimin kaymasına yetmemeye başladı.

Ağzımdaki parmağına aldırmadan adını inledim. Bunun neyin çağrısı olduğunun gayet farkındaydı. Farkındalığı çenesinin kasılmasına, bana birazdan ellerinde unufak olacakmışım gibi bakmasına yol açtı.

“Ağzında mı istiyorsun beni bebeğim? Ağzının sıcak ıslaklığını bana bulaştırmak mı istiyorsun Feris?”

Gözlerimi irice açık tutarak ona bakmakla yetindim. Belki başka bir anda duymaktan rahatsız hissedeceğim bir küfürle soluklandı ve ardından ağzımdaki parmağını çekti.

Saçlarımın bana büyük bir engel yaratacağını biliyordu. İki eliyle saçlarımı bir avucuna doldurup sıkıca kavradığında hissettiğim küçük sızı kasıklarıma ikaz ışıkları yaktırmıştı.

Artık karnına yaslanmayacak kadar sertleşmiş aleti ben tutmuyor olsam da dimdik kalacaktı, bunu dokunurken hissettirdiklerinden anlıyordum. Kasıklarındaki birleşim noktasından sıkıca kavramayı bırakmadan yüzümü oraya doğru yaklaştırmadan önce yanağımı iç bacağına yaslayarak yüzüne baktım kısa bir an.

“Birinin senin bu halini görmesine tahammülüm olsaydı eğer, bu anın arkandaki o tuvale kazınmasını isterdim. Aç bakışlarla, koyuluktan kararan yeşillerinle beni izlerken seni resmetmelerini isterdim.” dediğinde aklımda canlananlarla inledim. “Ama değil görmek, kimsenin seni hayal edemeyeceği bir halde önümde diz çökmüş haldesin Feris. Şanslı piçin tekiyim değil mi?”

Dudaklarımı erkekliğinin etrafına sarmak için cümlelerinin sonunu zorlukla beklemişken, artık ağzımın içindeydi.

Saçlarımdaki tutuşu sertleşirken henüz yarısı bile ağzımda olmayan aletini damağım ve dilim arasında sıkıştırarak emdim. Çıkan seslerin onu nasıl hararetlendirdiğini kasılan karın kaslarından ve parmaklarının kenetlendiği saç diplerimden anlamam mümkündü.

Ağzıma sığdıramadığım kısmını elimle okşamayı sürdürürken burnumdan nefes alabilmek için kendimi zorluyordum. Ağzımın tamamı onunla doluydu, boğazıma dayanan uzunluğunun nefesimi kesmesinden duyduğum arsız hazzın pençesinde esirdim.

“Arsız kızım,” diye hırıltılı boğuk bir sesle konuşurken bakışları bendeydi. Bende ve ağzımdaki varlığında… “Benim eşsiz, küçük sevgilim.”

Duyduklarım, nefessizlikten ve boğazımdaki zorlanmadan dolu dolu olan gözlerimi aşkla taşırdığında saçlarımda olmayan eli yanağımdaki damlayı boynuma inemeden yakaladı. İşaret parmağının kenarında tuttuğu damlayı dudaklarına yaklaştırıp öperek yatıştırdığında inledim.

İnleyişim aletinde bir titreşim yarattı, gözlerinin önüne perde inmiş gibi hızla bedenimi koltukaltlarımdan tutup kucağına kaldırmasına sebep olanın bu olduğunu düşünüyordum. İnlemem aletini zonklattığında, sona yaklaştığının farkına varır varmaz beni kucağına almıştı.

Hedef şaşırmadan kalçamı kasıklarına bıraktığında kendi ıslaklığıyla yeni bir evren yaratmış olan kadınlığım bu birleşmeye sızlayarak tepki verdi. Altımda hâlâ külotum vardı ama ince dokusu nemle iyice incelerek tenimle bütünleşmiş haldeydi.

Bacaklarım Acar’ın iki yanında duruyorken onlardan pek destek alamıyordum. Titreyen bacaklarım ayakta kalsam beni düşürecek kadar güçsüzdü. Dudaklarımı yakalayıp ağızlarımızı hırçın bir çatışmaya sürüklediğinde ayaklanan hormonlarım susuzluklarını dudaklarından gidermeye kararlılardı.

Çeneme, sus çizgime taşan öpüşmemiz devam ederken kalçamdaki kıvrıma sürtünen aletini hissettiğimde huysuzlanan bir bebek gibi sızlandım. Onu hissetmek istediğim yer orası değildi, kesinlikle orası değildi. Dudaklarından ayrılarak ona bunu anlatmaya çabaladım. Zorlukla ayrıldığım dudaklarının üzerine, “Lütfen,” diye mırıldandığımda kapattığı gözleri aralandı.

“Ne lütfen güzelim?”

Benimle oynaması ya da onu alt etmek ilk kez sinirlerime dokunmadı, öylesine dolmuştum ki patlamak için almam gereken o şeyi almak dışında hiçbir şey umurumda değildi. “İçimde istiyorum seni,” dedim iniltiyle karışık bir sesle. “Lütfen.”

Bana, beni yiyecekmiş gibi baktı. Bu tatlı bir şey görünce atılan o sevimli bakışla uzaktan yakından alakadar değildi. Bana, beni ciddi anlamda yiyecek ve tüketecek gibi bakıyordu.

Kalçamdaki loblara sardığı avuçları saniyelik bir hareketle külota ulaştılar. Parmaklarının kumaşı bedenimden kopartarak ayırması, ona güç bile harcatmışa benzemiyordu. Birkaç saniye sonra artık tıpkı onun gibi çırılçıplaktım.

“İsteklerinin benim için emir olduğunu söyledim sana değil mi?” diye sorduğunda sorusunun aklımdaki gerekli noktalara ulaşıp ulaşmadığı şaibeliydi. Aynı anda aletinin tamamını içime ittiğinde, üzerine oturmamı sağlayıp karnıma kadar hissettiğim şekilde beni doldurduğunda tiz bir çığlıkla başım geriye doğru düştü.

Benim hareket etmemi beklemeden, belimi sıkıca sabit tutarak içime çarpmaya başladığında tutturduğu hızlı ritmin bedenimi bir enkaza çevirmesi kaçınılmazdı. İçimi yakıp yıkan vuruşlarıyla sarsılıyorken boynuna tutundum. Sıkıca sarıldığım boynuna doğru yatmak istediğimde meme ucuma yapışan dudakları buna engel olmuştu.

İştahla emdiği ucum o ana dek zaten şişkin ve hassastı ama ıslaklığıyla bin kat fazlasını hissetmeye başlamıştım.

Kalçalarımı oynatarak üzerinde hareket etmeye başladığımda hareketsiz kaldı. Onu içime alarak kendimi tatmin etmeye çalışışımı, gözlerindeki şehvetle izledi.

İki göğsüme de ilgisini eşit dağıtırken ensesindeki saçlara yapıştım. Sertçe çektiğim saçları, biraz daha zorlarsam elimde kalabilirdi ama şu an düşüneceğim şeylerden biri değildi bu.

“İçindeyken bile yetmiyor, sana yakın olma isteğim dinmiyor nasıl bir şeysin sen?”

Dudakları konuşurken göğsümden ayrıldığında alınlarımızı birleştirdim. Kalçalarımı artık daha hantal hareketlerle oynatmaya başlamışken avuç içini sert sayılabilecek bir hızda sol lobuma vurduğunda kesik kesik iç çektim.

Dudaklarıma kapanıp az önceki vuruşunun sızısını dindirmek ister gibi öptüğünde ona sızının çoktan kaybolduğunu, geriye yalnızca kadınlığıma bıraktığı titreşimlerin kaldığını dile getirmedim. Hızlanabildiğim kadar hızlanıp onu içime alıp dururken gözlerim kaymaya başlamıştı.

Alt dudağını sakinleştiricimmiş gibi emdim uzunca. Boşalmaya yaklaştığımı anladığını biliyordum, ona sesli olarak bunu söylememe gerek yoktu. Beden dilimi benden daha iyi okuyabiliyordu.

Üzerindeki hareketlerimi karşılayıp birleşmemizi derinleştirdiğinde inleyerek aletinin üzerinde yuvarlak bir biçimde kıvrandım. İçimde bambaşka yerlere çarpmasına sebep olan bu hareketle, üzerine yapmaya başlamıştım. Onu öpecek gücüm dahi yokmuşçasına yalnızca dudaklarım çenesine yaslı dururken içime birkaç kez daha çarptı.

Islaklığıma karışan sıvısı kadınlığımı doldurduğunda onun da rahatladığını anlamıştım. Dudaklarının hizasında duran burnuma küçük bir öpücük bıraktı.

Sırtımı usulca okşayarak içimden çıkmadan beni kendisine yasladı. “Aşığım sana,” deyişi kulağıma çok yakın bir yerde yankı buldu. “Âşık olduğum kadar da benimsin.”

 

~

 

“Öğlen olmuş Ömer, söylesene beni bırak diye. Yedim tatilinden resmen.” derken saatten çektiğim bakışlarımı Ömer’e diktim. Gülmekle yetindi.

“Önemli değil, akşamki erken çıkışlarıma sayarız patron.”

“Patron dediğini Caner duymasın, ben patrondum hani diye biraz gerilebilir.” Bu, daha çok gülmesine sebep oldu.

“Öğleden sonra devam ederiz o zaman kalan kısma, kaçtım ben.” Ayaklandığında ben de kalktım. “Gizli görevin nasıl gidiyor peki?”

Küçük bir kahkaha attı. “İzlemedeyim.”

Ofladım. “Gördüğüm en yavaş çift Polat ve Yağmur olabilir. Ne demek hâlâ itiraf etmemek ya?”

Artık onlarla aynı odada bulunduğum anlar azaldığından ve teknik olarak üstleri olduğumdan böyle davranmam sorun yaratabilir diye düşünerek Polat-Yağmur ikilisinin çöpçatanlık görevini Ömer’e devretmiştim. İlk anlattığımda suratıma bön bön bakmıştı ama ikna edici bir insandım ve bir şekilde ikna olmuştu sonuçta.

“Yağmur biraz kaçıyor, Polat desen…”

“Sessizliğiyle adam öldürür…” diye tamamladım.

Başını sallayıp onayladığında dudak büktüm. “Neyse halledeceğiz bir şekilde. Ben kimleri kimleri birleştirmedim ki…”

Aslında bir tek Melih ve Çağla’yı birleştirmiştim ama Ömer’in bunu öğrenmesine gerek yoktu. Hem onlardan başka bir girişimim de olmamıştı zaten. Olsa hallederdim zaten. Ederdim, ederdim.

Ömer odamdan çıktığında ben de kabanımı alıp telefonum elimde odadan çıkmak için hareketlendim. Acar’ı aramaya çalışırken bir yandan da ne yesek diye düşünmeye başlamıştım.

Telefonum kulağımdayken odadan ayrıldım. Asansöre ilerlediğimde kabanımı omuzlarıma atmıştım. Üçüncü çalışta telefon sonunda açılınca nefeslendim. Yine işe dalıp öğle arasının başladığını unutmuştu muhtemelen, az önceki halime bakılırsa bu bulaşıcı bir hastalıktan farksızdı ayrıca.

“Aşağı iniyorum Acarcım,” dedim direkt. “Bir daha oraya gelmeyeyim.”

“Öğlen mi olmuş?” dediğinde tahminimde yanılmadığım kesinleşmişti.

Kıkırdadım. Gülüşüm, asansör ben henüz tuşuna basmadığım halde önümde kapılarını araladığında duruldu.

Kapılar iki yana açıldı. Karşımda bulduğum bedeni görmek, kulaklarımda uğultu yaratmıştı.

Acar’ın ‘Feris’ deyişi ve karşımdaki adamdan yükselen ‘İzgi’ sesi birbiriyle çakışırken boğuluyormuş gibi hissettim.

Ediz buradaydı.

 

~

 

- Yaman

 

“Annen benim de her şeyim Rüya, o üzülünce ben de çok üzülüyorum.”

Rüya’nın kulağına mırıldandığım, aslında mırıldanmadan fazlasını bile isteye yaparak sesimi herkese duyurduğum cümlem sonladığında küçük bir sessizlik oluştu.

Rüya’nın şaşkın şaşkın bana bakıp söylediklerimin doğruluğunu tartma çabasına istemsizce dudaklarım kıvrıldı. Arkasında kalan ikiliye bakmadan ona odaklanmaya devam ettim.

“Her şeyin mi?” diye sordu iri iri açtığı gözleriyle. Karşımda Hayal’in küçük bir kopyası duruyordu, hastanedeyken bana acı veren bu benzerlik şimdi tamamen hoşnut olduğum bir güzellikten ibaretti.

“Her şeyim, Rüya.” dedim onaylayarak.

Önünde diz çöktüğüm için kolayca omuzuma tutundu. Ardından arkasına döndü. Hayal’e baktı uzun uzun. “Anne,” diye seslendi.

Hayal’in beni duyduktan ve hatta buraya geldiğim andan sonrasında kendinde değilmiş gibi göründüğünün elbette farkındaydım. Aradan dört yıl geçmiş olması, ezberimden silindiği anlamına gelmiyordu. Ben yine onun bir nefes sonra ne yapacağını, ne söyleyeceğini biliyordum.

Bir tek gidişinin sebebini öngörmeye yetmemişti bu ezber. En gereken yerde, en gereken zamanda kullanamamıştım.

“Annem?” diye yanıtlayan Hayal’i duydum. Bu, beni hep düşlerimde belirip duran o büyülü hisse itti. Omuzuma tutunan bedenin, dolu gözlerle bizi izleyen kadından ve benden kopan bir parça olup ona ‘anne’ diye seslendiğini duymuşum gibi irkildim.

“Yalan mı söylüyor dev adam?” diye sordu Rüya usul usul. Bana inanmıyor, inanamıyor oluşunu garipseyemezdim çünkü hastanedeki tavrımla buna sebep olan bendim. Ve bu hikâyedeki en masum varlık oydu.

‘Dev adam’ deyişi dikkatimden kaçmamıştı. O kadar tatlı görünüyordu ki buraya geliş amacım da dahil birçok şey zihnimden silinmiş ve her yeri o kaplamıştı.

“Söylemiyor.” dedi Hayal hiç duraksamadan. “Yalan söylemiyor Rüya, o hiç yalan söylemez annecim.”

Söylemezdim. Belki başkalarına dilimden döktüğüm yalanlar vardı ama ona bir kez olsun yalan söylememiştim.

Rüya bana döndü tekrar. Küçük avuçlarıyla birden yanaklarıma dokunduğunda donakaldım. “Yalan söylemek kötü bir şey zaten,” dedi başını sallarken. “Aferin dev adam.”

Babamdan ve annemden küçükken aldığım aferinlerden duyduğum hazza benzer bir haz duymam garip miydi? Çünkü bu ufaklıktan gelen tebrik dengemi şaşırtmıştı.

İlker’in güldüğünü duydum. Hayal henüz tepki verebilecek kadar kendine gelememişti, onun yerine bu görevi arkadaşı üstlendi.

“Dayıcım Yaman Göktürk’ü önce diz çöktürdün, sonra aferini bastın adama. Hayal senin yanında halt etmiş bence.”

“Yaman değil onun adı, dev adam o.” diyerek heyecanla bana bakan Rüya’ya göz kırptım. “Değil mi?”

“Sen ne istersen o.” dediğimde kıkırdadı.

“Biz de dev adam diyeb-…” İlker’in başladığı cümleyi ona çevirdiğim bakışlarım yarıda kestiğinde yutkundu. “Biz Yaman demeye devam ederiz diyordum tam.”

“Dayıcım U dönüşü mü yaptın?”

Rüya’nın sorusu açık kapı sayesinde apartmanda yankılanan bir kahkaha atmama sebep oldu.

“Kızım sen nereden biliyorsun u dönüşünü?” diye soran Hayal hayretler içerisindeydi.

“Ben öğretmiştim arkadaşlarına söylesin havalı olur diye… Üzerimde kullanması hoş olmadı tabii.” İlker pişmanlığını dile getirirken yavaşça doğruldum.

Doğrulurken omuzlarımdaki elleri düşen ve artık dizlerimin biraz üzerine denk geldiğinden aramızdaki mesafe büyümüş olan Rüya kollarını göğsünde kavuşturdu. “Neden kalktın?”

Neşeli cıvıltılar çıkartmasına yol açacak bir hızda koltukaltlarından kavrayıp kucakladım. Olabildiğince yukarıda tuttuğumda yine yüzlerimiz eşitlenmişti.

“Ben de dev adam oldum!” diyerek sırıttı. “Anne bak!”

“Dev kadın olmuş olmayasın ufaklık?” dediğimde gözlerini kıstı. “Bozmasana beni, havalı olamıyorum.”

İlker’in Rüya’ya kazandırdığı kelime dağarcığı belli ki u dönüşü ile sınırlı değildi.

“İçeri girelim şimdi,” diye şakıdı Rüya. Annesinden benimle ilgili aldığı onaydan sonra, tanıştığımız günü silip atmış gibiydi. “Dayım ödevimi boyayamıyor, belki sen güzel yapabilirsin.”

Hayal ile göz göze geldik. Bana olan bakışlarını ilk kez çözümlemekte zorlandığım an buydu. Aynı anda onlarca hissin karmaşa yarattığı gözlerinden bir şeyler okuyabilmem imkânsızlaşmıştı.

“Kızım adam mimar zaten, benden güzel yapar tabii.”

“Annem gibi!”

“Başka bir meslek seçseydim ve seninle hiç tanışamasaydım… Çok korkunç olurdu.” diye mırıldanırken göğsüme çenesini bastırmış halde yüzüme bakan Hayal’i sırtını sıvazlayarak bedenime daha da çektim.

“Başka bir meslek yapıyor olsaydın da benimle tanışırdın, Hayal.” dedim emin bir tavırla. Kaşları çatıldı hemen. “O nasıl olacakmış? Stajyerin olmasam nereden bulacaktın beni?”

“Sen benim kaderimin bir parçasısın, en güzel parçasısın. Eğer stajyerim olmasaydın da bir şekilde karşılaşırdık Hayal. Kader bize bambaşka bir tesadüf sunardı, sunmak zorundaydı.”

“Annen gibi,” dedim Rüya’yı onaylarken. “Boyayalım bakalım ödevinizi küçük hanım, umarım çok zor değildir.”

“Değil değil,” dedi destek vermek için omuzumu patpatlarken. “Ben sana yardım edeceğim dev adam, merak etme.”

Ayağımdaki ayakkabılardan Rüya’yı bırakmadan kurtulduğumda Acar’ın evinden alışkın olduğum tasarım sayesinde kimseye bir şey sormadan salona girmem kolaydı.

Rüya’nın bahsettiği kâğıtların orta sehpada olduğunu gördüğümde oraya en yakın koltuğa yerleştim. Dizimde oturmakta bir sakınca görmemesi, benim için de onda olduğu kadar alışılmış bir durummuş gibi hisler yaratıyordu.

Kâğıtlardan birkaçına uzanıp bana ne yapmamız gerektiğini gösterirken bir kulağım onda bir kulağım da kapıdan gelebilecek seslerdeydi.

Tek duyduğum kapı sesi olduğunda kaşlarım çatıldı. Rüya’nın bana verdiği kalemlerden birini kavrarken bakışlarım kapıya çevrildi. İçeriye yeni doğmuş bir ceylan yavrusu gibi titrekçe giren Hayal’in ardından İlker’i görmediğimde kapı sesinin sebebini anlamıştım.

İlker bizi yalnız bırakmaya karar vermişti.

“Bak burası aslında mor olacaktı ama dayım mavi yapmış.”

Hayal’den bakışlarımı çekmekte zorlandığım birkaç saniyenin ardından derin bir nefes alarak Rüya’ya döndüm. “Biraz kırmızı ekleriz o zaman güzelim, pastel boya yapıyormuşsunuz zaten karışır kolayca.”

Rüya şaşırmış gibi baktı bana. Başını arkaya doğru yatırması gerekmişti sırtı bana yaslı olduğu için. “Kırmızı boyayınca mor mu olacak?”

“Hı hım, bence olacak.” dedikten sonra duraksadım. “Ama şansımızı arttırmak için beni öpmen gerekiyor, şans öpücüğü yani.”

Gözlerini kırpıştırdı. İtiraz edebileceğini düşündüm. Aslında bu öpücük kısmı bir anda ağzımdan çıkmıştı, planlayarak sunduğum bir teklif değildi. Onu zorlayıp zorlamadığımı düşünerek bir şeyler söyleyecekken yanağımda hissettiğim küçük öpücükle içimin ısındığını hissettim.

“Öptüm, şimdi mor yapabiliriz güzel kelebeği.”

“Senden güzel kelebek mi varmış?” diye sorarken öpücüğü ona iade edip yumuşak yanağını öptüm. Utandığını kafamı ittirirkenki sırıtışından anlamak mümkündü.

Elime kırmızı pastel boyayı aldığımda Rüya bir an elime tutundu. “Ama dur.”

“Durdum.”

“Anne sen de buraya otur.” dedikten sonra bir an için boşta kalan dizime çekmeyi düşündüğüm Hayal onu kırmayıp ayakta dikilmeyi bırakarak yanımdaki boş kısma yerleşti.

“Eğer hemen mor yapamazsak, annem de şans öpücüğü verebilir.” diyen Rüya’yı duyduğumda gülerek kalemi kelebeğin üzerine bastırdım. Oldukça hafif tuttuğum elimle belli belirsiz bastırınca kalem rengini vermedi.

Rüya’ya baktım. “Olmuyor galiba ufaklık.” Rüya bir bana bir de kelebeğe baktı. Kelebeğin akıbetini her şeyden önemli bulduğunu anlayabiliyordum. “Anne?”

“Hı?” gibi bir sesten fazlasını çıkartamayan Hayal’i duyduğumda dudaklarımı birbirlerine bastırarak gülüşümü engelledim.

“Öpebilir misin dev adamı? Kelebeğim boyanmıyor.”

Hayal ne diyeceğini bilemiyormuş gibi bir bana bir Rüya’ya baktı. “Ben mi?” dedi saçma bir tepkiyle. Geri döndürüp İlker’i ya da karşı dairedeki Acar’ı öpmemi mi bekliyordu?

Rüya başını salladı. “Evet, hadi biraz hızlı olun. Daha çiçekli resmimi de boyayacağız. Yarına yetişmesi lazım bu ödevlerin.”

Rüya, Hayal’in olduğu taraftaki dizimde değildi. Bu da sol tarafımı boşta bıraktığı anlamına geliyordu. Hayal’e döndüm. “Hızlı olmamız gerekiyormuş, oyalanma istersen.”

Neye onay verdiğini bilmiyormuş gibi hızlı hızlı başını salladı. Bu haline delice gülmek istiyordum. Afallamış halini özlemiştim.

Rüya’nın baskısı sonucunda başını bana doğru uzattığında onu yarı yolda karşıladım. Dudaklarını yanağıma değdirdiğinde Rüya’nın mor kelebeği kalbime konmuş gibiydi.

Geri çekilmesine fırsat vermeden, dudaklarımı kulağına yakın bir yerde tutarak mırıldandım. Mırıldanışım bir yemindi; dönmeyeceğim, yıkıp geçmeyeceğim bir yemindi.

“Bir daha yalvarsan da, koşup kaçmaya çalışsan da benden gitmene izin vermem. Eğer yanağıma şimdi ikinci bir öpücük bırakırsan, bir daha gitme şansını kaybedersin. Bana hiç bitmeyecek bir esaretle bağlı kalırsın. Anlaştık mı benim en gerçek Hayal’im?”

Anlaştık demedi. Hiçbir şey söylemedi.

Dudaklarının yanağıma bıraktığı ikinci öpücük, ikinci şansımızın küçük bir temsiliydi. Bu şansın ilki gibi ömürsüz olmamasına, sonunun cehenneme kucak açmamasına varımı yoğuma katarak çabalayacaktım; hem kendim için, hem aşkı hâlâ gözlerinden taşan sevdiğim kadın için hem de farkında olmadığımı sanarak heyecanla bizi izliyor olan küçük kelebek için.

 

~~~