Aykırı Çiçek 16.Bölüm

16.BÖLÜM

Feris'in bölümdeki elbisesi:

Atölyeden çıkıp yola koyulmam ve kendimi şu an durduğum noktada bulmam çok hızlı gelişmişti.

Bunu yaparken hiçbir çekincem olmamış, aksine büyük bir cesaretle ve sinirle harekete geçmiştim. Az önce indiğim taksi çoktan uzaklaşıp gitmiş olsa da ben durduğum yerde bekleyip kendi kendime düşünmekle meşguldüm.

Ağustosun boğucu sıcağı bu bekleyişimi zorlaştırıyordu. Daha fazla öğlen güneşinde beklemeye devam edersem muhtemelen başıma geçen güneş yüzünden olduğum yere bayılacaktım.

Eğer işler planladığım gibi giderse Acar’la karşılaşmadan yalnızca Melih’i görüp ajanstan sıvışıp gidebilirdim. Daha fazla vakit kaybetmeden önünde durduğum merdivenleri bir solukta çıkıp cam kapıdan geçtim.

Tam karşımdaki duvara paralel, uzunca bir danışma masası görünce mecburen oraya ilerlemiştim. Oturan iki kişiden gözüme kestirdiğim orta yaşlı kadına seslenmek üzereyken göğüs hizamdaki masaya iki avucuyla sertçe vuran kişi nedeniyle irkilerek sustum.

Oturan kadınların da benden farkı yoktu. Panikle ayaklandıklarında ben de bakışlarımı sağıma çevirdim.

“Kırılmadı.” dedim sakince.

Konuştuğumda o da bana döndüğü için kendisini daha ayrıntılı görme fırsatım olmuştu. En fazla 35 diyebileceğim yaşlarda, uzun sarıya çalan saçlarını ensesinde toplamış gayet düzgün görünümlü bir adamdı.

“Bana mı dediniz?” Çatılan kaşlarına kısa bir an bakışlarım kaysa da fazla oyalanmadım. Başımı onaylar anlamda salladım. “Evet, belki daha sert şekilde tekrar denemek istersiniz diye düşündüm.”

Ağzının içinde bir şeyler homurdandı. Ben söylediklerini algılayamamışken halen ayakta bize bakan ikiliye döndü. “Buranın en yetkilisi kim? Onunla görüşeceğim.”

Görüşebileceği dört isim vardı. Ajansın dört kurucu ortağı: Acar, Melih, Çağla ya da Caner.

Tavırlarına bakılırsa layık olduğu isim en az kendisi kadar hödük olan Acar gibiydi.

“Beyefendi öncelikle isminizi almam ve görüşmek istediğinizi iletmem gerekiyor. Bir sorun varsa daha farklı bir çözü-…” Kadınlardan biri açıklama yapmaya çalışırken elini kaldırarak susmasını sağlayan adama yüzümü buruşturdum.

“Farklı bir çözüm istemiyorum, buranın en yetkilisi kimse onunla görüşeceğim. Hemen.”

Kadınlar çaresizce birbirine bakarken arkamdan duyduğum adım sesleriyle oraya baktım. Az önce yanından geçtiğim, kapıda dikilen güvenlik buraya gelmişti. “Aslı Hanım bir sorun mu var?”

Aslı Hanım dediği kişi az önce konuşan kadındı. Yakasındaki isimlikten şimdi görebilmiştim.

“Beyefendi yetkili biriyle görüşmek istiyor, ancak yukarıya haber vermeden onu yollayamayacağımızı açıklamaya çalışıyordum.”

“Başlayacağım şimdi haberinize, ara lan o zaman. Ne uzattınız.”

Aslı, yanındaki kadına dönüp onay almak ister gibi bakınca diğeri başını salladı. “Kimi arayayım?” sorusu çok kısık olsa da duymuştum. Kollarımı masaya yaslayarak onlara doğru eğildim. “Ben olsam Acar’ı arardım, diğerleri tatlı insanlar, boşuna vakitlerini almaya gerek yok.”

Aslı beni duyduğunda güler gibi oldu. Ardından ne yaptığını fark etmiş gibi elini ağzına örttü. Patronuna laf attığımı ve kendisinin de eğlendiğini biraz geç fark etmişti. Benden sır çıkmazdı ama şimdilik güvenemezdi tabii.

Bu haline ben de sırıttım. Yanındaki kadın bana tanımak istermiş gibi bakıyordu, ama tanıma ihtimali yoktu. Bu yüzden bir şey demedim. Ama hödük sessiz kalamamıştı.

“Sen tanıyorsun bu Acar’ı belli ki, beni yanına götür o zaman.”

“Olmaz.”

“Ne demek olmaz?”

“Ben küsüm Acar’a. Git kendin bul bana ne.” dedim omuz silkerek.

Beyaz teninin kızarmaya başladığını görebiliyordum. Birazcık sinirlenmişti herhalde. Olurdu öyle şeyler arada.

“Dalga mı geçiyorsun lan sen benimle?”

Göz ucuyla Aslı’nın telefonu kulağına götürdüğünü görmüştüm. “Sana öyle gelmiş.”

İstediğimde fazlasıyla sinir bozucu birine dönüşebilmeyi seviyordum. Bunu sözlerimden çok bakışlarımla ve mimiklerimle halletmeye de bayılırdım. Şu anda da gayet işe yarıyormuş gibiydi.

Adam üzerime gelecek gibi olunca güvenlik aramıza girip onu iterek buna engel oldu. Bu durum onu daha çok sinirlendirmiş gibiydi. Acar’ı ya da diğerlerini görmek için bu kadar ısrarcı oluşuna anlam verememiştim. İnsan gibi davransa bir şekilde görüşme ayarlarlardı zaten.

“Açmıyor ki telefo-…” Aslı’nın sözleri bu kez yanındaki kadın tarafından bölündü. “Geliyorlar zaten, kapat.”

Hödük de dahil olmak üzere hepimizin bakışları kadının işaret ettiği yere, asansörlere çevrildi. Asansörden inen üçlüye baktığımda hödüğün şanslı gününde olduğuna karar verdim.

Değil bir tane, üç tane yetkili bize doğru ilerliyordu. İşte kör istemiş bir göz, Allah vermiş iki göz…

Acar’ı ve Melih’i iki yanına almış halde yürüyen Çağla buradaki kalabalığı ilk fark eden isim oldu. Beni tanıdığını, önce çatılan kaşları ve ardından tebessüme dönen ifadesinden anlamıştım.

“İzgi?” Aramızda biraz mesafe kala seslendiğinde Acar’ın boynunu kopartacak hızda bana dönmesine normalde bayağı gülerdim, ama şu herif bütün enerjimi sömürmüştü.

“Ne oluyor burada?” Melih güvenliğe bakarak konuşurken arada bana bakınca kırk yıldır görmüyormuş gibi el salladım. Bu halim ciddiyetini biraz kaybetmesine sebep olurken bana göz kırpmıştı.

“Bu beyefendi Acar’ı arıyormuş, onlar sohbet etsin biz de gidelim.” Çağla’yı tuttuğum gibi koluna girip götürecekken belime mengene gibi sarılan kolla omuzlarım düştü.

Yakalanmıştım.

“Kolunu bi’ çeksene, bir şey deneyeceğim.” dedim Acar’a alttan alttan bakarken. “Neyi deneyeceksin? Kaçmayı mı?” Kolunu çekmek yerine daha sıkı sardığında Çağla’ya baktım yardım ister gibi. Doğum günü gecesi de erkenden ayrıldığı için olaylardan en az haberdar olan kişi sanırım Çağla’ydı.

Melih ötmüş olabilir diye düşünmüştüm ama belli ki öyle olmamıştı. Çünkü şaşkınca Acar’ın beni tutan koluna bakıyordu. Bunun negatif bir şaşkınlık olmadığı ortadaydı, bu yüzden sorun etmeyerek Çağla’ya bakmaya devam ettim.

“Beni buradan kurtarırsan her şeyi on dakikada özetlerim, bunlar sana hiçbir dedikoduyu anlatmamış. Çok ayıp.” dedim dilimi damağıma vurup cıklarken.

Çağla bana cevap vermek üzereyken yırtık dondan çıkar gibi yine araya atlayan hödük planımı bir kez daha bozdu. “Hanginiz patronsunuz?”

Sıçayım patronuna, bi sus demek istesem de oflamakla yetindim.

“Çilek mi bunlar?” Acar’ın boş kalan eliyle elbisemin karın kısmına dokunarak sorduğu soruya bakılırsa herkes ayrı kafadaydı. Ben de birazdan çığlık atarak burayı terk edecektim.

“Üçümüz de öyleyiz, yeterli gelmezse bir kişi daha var. Nedir problem?” Çağla’nın adamı dövecek gibi çıkışmasını beklemediğim için şaşkınca ona baktım. Hödüğün cevabını beklerken Acar karnımdaki çileklere dokunacağım diye tikimle oynadığı için fazlasıyla sesli bir şekilde güldüm.

Aslı’yı taklit ederek elimi ağzıma kapatacakken benden önce Acar’ın eli ağzıma kapandı. “Civciv gitsin, öyle gül.”

“Civciv kim ya?” diyecekken neyi kastettiğini anladım. “Civci-, aman hödü-, yani bu adamı tanıyor musunuz siz?”

“Tanıyoruz, tanımasak ajansa gelip bizi soranlara Çağla ağız burun dalmıyor korkma lütfen.” Melih yanağımı sıkıp konuşunca hak vermeden edemedim.

“Kim ki?”

“İki yüzlünün teki, önemli bir şey değil boş ver. Yemeğe çıkıyorduk biz de, sen de geliyorsun o zaman. Hadi.”

“Bu da gelecek mi?” Memnuniyetsiz tutmaya çalıştığım sesimle Acar’ı gösterdim. Melih ellerini iki yana açtı. “Maalesef.”

“Gelmeyeyim mi?” Ne ara bu kadar dibime girdiğini anlamadığım, kulağıma doğru eğilerek konuşan Acar’dan hızla uzaklaştım. O sırada güvenlik eşliğinde debelenerek de olsa dışarıya çıkarılan hödüğü görmüştüm.

Çağla da onu gönderdikten sonra odağı bize dönmüş olacak ki beni az önce ona yaptığım şekilde tutup kendine çekti. Koluma girip yürümeye başlarken bir yandan da konuşuyordu. “Gidelim de anlat artık.”

 

~

 

 

“Aptalsın kızım sen, aptalsın.” Aynanın tam karşısında kendi kendime söylenirken solumdaki lavaboda elini yıkayan kadın aniden bana döndü. “Pardon? Bana mı söylediniz?”

“Size niye söyleyeyim ablacım, manyak mıyım ben? Kendime söyledim.” Bir anda kadına tüm sinirimi aktarınca irkildi. Böyle de biraz çelişkili olmuştu, ama her neyse artık.

Tövbe fısıltıları eşliğinde kopardığı bir tomar peçeteyi de alıp tuvaletten çıktı. İçeride tek kaldığımda derin bir nefes verdim.

Acar sıkılıp gidene kadar burada kalabilirdim. Gelip beni zorla çıkaracak hali yoktu sonuçta değil mi?

Ajanstan Çağla eşliğinde çıkmış olsam da daha üç beş adım atamadan telefonu çalmış, nerede olduğunu benim de merak ettiğim Caner aramıştı. Yanına acilen Çağla’yı çağırınca ben ikizlerle kalakalmıştım. Melih’e güvenmediğim için sıvışmaya çalışıp gitmeyi denesem de kendimi bu restoranda bulmuştum. Melih şüphelerimi boşa çıkartmayıp ne yapıp etmiş ve bizi yalnız bırakmıştı.

İtalya gibi savaş ortasında taraf değiştirip artık ikizinin tarafına geçmiş olması çok tatsızdı. Kan çekmişti herhalde.

Melih gider gitmez ben de kendimi tuvalete atmıştım. Az sonra da masaya geçip telefon gelmiş gibi davranıp kaçmayı planlıyordum.

Acar’dan neden bu kadar kaçmaya çalıştığımı aslında ben de bilmiyordum. Tek bildiğim, yakınımdayken ona ters ve olumsuz davranmanın çok zor olduğuydu. Mesajlaşırken en azından görüldüyü basıp gidebiliyordum ama karşımda dururken tek düşündüğüm üzerine atlamak ve bir şekilde ona dokunuyor hale gelmek oluyordu.

Aynadaki aksime daha dikkatli baktım. Sıcakta enseme yapıştığı için tepede dağınık şekilde topladığım saçlarım iyice kendinden geçmişti.

Daha fazla oyalanmadan telefon planını uygulamak üzere tuvaletten çıkmak için hareketlendim. Kapıyı açar açmaz önüme atlayan beden yüzünden yerimde zıplamıştım.

Ağzımdan korku dolu bir mırıltı dökülürken bu kişinin Acar olduğunu fark edince kaşlarım çatıldı. “N’oluyor be?”

“Masaya gelmeden kaçacakmışsın gibi hissettim, işimi sağlama almak için buradayım.”

Bu fikir de mantıklıymış, aklıma gelse kesin yapardım demek yerine gözlerimi devirdim. “Senden mi kaçacakmışım?”

“Yanlış anlamış olmak işime gelir, kaçmayacak olmana sevindim.”

“Açım ben, ne yiyorsak yiyelim. Sonra işim var gideceğim.” Arkamı dönüp Acar’ı beklemeden uzaklaşmak için bir adım attığım anda omuzuma yasladığı çenesi yüzünden put gibi kaldım.

Bana dokunduğunda dengemin şaştığını çok iyi bildiği ve bunu kullanmaktan çekinmediği belliydi. Zayıf noktamı umursamadan kullanıyor, kendi lehine çeviriyordu.

Burnunu hafifçe yanağıma sürttü. Yavaşça yutkunurken gözümün önüne atölyedeki halimizi getirmemeye çalıştım. Aksi takdirde dönüp dudaklarına yapışma olasılığım yüksekti.

Zihnimi, ona neden sinirli ve kırgın olduğumu hatırlatan düşüncelerle doldurmayı denedim. Çok da zorlanmamıştım.

“Yemeğimizi yiyelim artık, birazdan telefonun çalar zaten. Benim gitmeme gerek kalmadan sen gidersin Acarcım.”

Neyi kastettiğimi anlaması birkaç saniyesini aldı. Çenesini kastığını omuzumda net bir şekilde hissedebilmiştim. Yanağımı yüzüne doğru yasladım. “İtiraz etmediğine göre olasılıksız bir şeyden bahsetmiyorum değil mi?”

Belki abartıyordum, belki bu kadar söylenmeye hak bulmam için henüz erkendi ama umurumda değildi. Acar’ın beni öpüp, hiçbir şey olmamış gibi aceleyle ona gitmesine kırgındım, kendimi tutmayacaktım.

“Feris.” dediğinde kulağımın çokça yakınlarında duyduğum sesi yerimde kıpırdanmama sebep oldu. Omuzumdaki başı hareketlendi, burnu tenime daha sert sürtündü. “Ben 28 yaşındayım, biliyorsun değil mi?”

Konumuzun buraya nasıl geldiğini bilmiyordum, ama 28 yaşında olduğunu biliyordum çok şükür.

“Biliyorum evet, bayağı yaşlısın. Bence ben gideyim, kendime senin bir küçük boyunu bulayım.” dedim alay eder gibi. Yaş konusunu neden açmıştı şimdi? Aramızda sadece 5 yaş vardı ve bunun çok da korkunç olmadığına inanıyordum.

“Denesene bi, gitmeyi bir dene bekliyorum.” Kolu yine belime dolandı. Artık belimde durmasına alışmaya başlamıştım ve bu hiç iyi değildi.

“Niye gidemeyecekmişim? Sen giderken iyiy-…” Cümlem, aniden “Feris!” diye neredeyse bağırır halde beni kestiği için yarım kaldı.

Bu benim için de bardağı taşıran son noktaydı. Tutuşunu da omuzumdaki kafasını da umursamadan olduğum yerde hızla arkamı döndüm. Boynuyla bakışmaktan kaçıp başımı geriye attım ve yüzüne baktım. “Ne, Feris deyip duruyorsun sadece, ne var?”

“Az önce yaşımı duydun değil mi? Saçma sapan gelgitlerle uğraşıp, çocuk gibi kaçanı kovalayacak biri miyim sence?”

“Yaşın da ne olduğun da umurumda değil. Benim kırılmam senin nasıl umurunda olmuyorsa, bu da benim umurumda değil Acar. İstersen kovala, istersen dur durduğun yerde. Bana ne!”

Sesim kontrolsüzce yükseldiğinde bu kadar sinirlenmemi beklemiyormuş gibi duraksadı. “O gün amacım seni kırmak değildi.”

“Ama kırdın.” dedim fısıldar gibi. “Bir an bile empati yapmayı denedin mi? Benim yerime kendini koydun mu hiç?”

Cevap vermedi. Cevaba ihtiyacım yoktu zaten, bunu denemediğini biliyordum.

“Senin dünyanda ben minik bir süs eşyasıyım Acar, varlığı hoş görünen ama yokluğu eksik hissettirmeyen öylesine bir eşya. Sana ilgi göstermem hoşuna gitti, senden etkilenmem, aylardır seni seviyor olmam seni tatmin etti. Farkındayım, sadece görmezden gelmeyi denedim.” Gözlerini gözlerimden ayırmadan sessizce beni dinliyordu. İfadesi dümdüzdü, ne düşündüğünü anlayamıyordum.

“Erken olduğunu bilmeme rağmen İzgi olduğumu görmeni sağladım, o da yetmedi bir şekilde karşıma çıkmış oldun ve iki kelimeden sonraki ilk hamlen beni öpmekti. Buna da tamam, yemin ederim sorun yoktu. Seni öpmeyi ben de istedim, halen istiyorum. Ama benim için kocaman bir anlamı olan anı mahvedip, doğru dürüst kim olduğunu bile söyleyemediğin bir kadına gitmeni, beni öylece bırakmanı atlatamıyorum.” İstemsizce iç çektim. “Ben sorunlarımdan kaçıp sana tutunmaya çalışırken, bana, benimle ilgili olan bir şeylere sorun gözüyle bakmanı atlatamıyorum.”

Bir şey söylemeyeceğinden emin olduğumda belimde artık üstünkörü duran kolundan kurtulup yürümeye başladım. Restorandan çıkarken hem rahat hem de diken üstündeydim.

Anlatmak istediklerimi açıkça anlatmıştım, kaçmamış ve düşündüğüm her şeyi söylemiştim. Bu rahatlatıcıydı, iyiydim.

Ama şimdi ne olacaktı? Bilmiyordum.

Restoran ara bir sokaktaydı, burada bekleyip taksi bulamayacağım kesindi. Oyalanmadan ana caddeye yürümek üzere yönümü değiştirdim. Birkaç adım atmışken arkamdan duyduğum sesle birlikte duraksadım. “Feris!”

Dilinden adım dışında bir şey dökülecek miydi acaba? Adımı ezberlemeye çalışıyorsa iyi ilerliyordu.

Adım atmayı kesmiş olsam da arkamı dönmedim. Kısa bir süre sonra onun adım sesleri yakınlaştı, ardından önümde belirdi.

“Hani kaçmayacaktın?”

“Dalga mı geçiyorsun?” Kaşlarımı çatarak baktığımda dudakları kısa bir an kıvrılır gibi oldu ama hemen toparlandı.

“Hayır, ne zaman dalga geçtiğimi gördün?”

Düşünüyormuş gibi bekledim. O sırada sırtıma avucunu yaslayıp beni ilerletmeye başlamıştı. Ayı gücü olduğu için yerimde durmaya çalışsam da pek başarılı olamadım. “Ne ittiriyorsun beni ya?”

“Arabaya gidiyoruz, yanlış yöndesin diye düzeltiyorum.”

“Seninle gelmiyorum.”

“Geliyorsun, Feris.”

Oradan bakılınca ne derse tamam diyecek birine mi benziyordum? Ayrıca daha dakikalar önce ben bir saat ne anlatmıştım bu adama, boşa mı gitmişti…

“Gelmiyorum dedim, zorla mı götüreceksin?”

“Zorlanacağımı sanmıyorum.” Burnumu havaya dikerek ‘sen öyle san’ içerikli bir bakış attım.

“Seni omuzuma atmamı ve herkes bizi izlerken kendi kendine debelenmeyi mi istersin yoksa sakince bana eşlik edecek misin?” Ağzım yarı açık beni tehdit etmesini izlerken devam etti. “Bak ne kadar ince bir adamım görüyor musun, seçenek sundum kararı sana bıraktım.”

Blöf yapıyor olma ihtimalini düşündüm. Bence beni omuzuna falan atmayacaktı, sadece beni korkutuyordu.

“Gelmeyeceğim.” dedim kendimden emin bir şekilde.

“Öyle diyorsan…” dediği anda havalanmayı beklemiyordum, kendimi tepe takla şekilde omuzundan salınır halde bulduğumda şaşkınca iç çektim. “Blöf değilmiş.”

Acar yürümeye başladığında durumun ciddiyetini fark ederek poposuna vurarak ilgisini çekmeye çalıştım. “Ben sağda müsait bir yerde ineyim.”

Acar durmak yerine kısasa kısas olacak şekilde avucunu kalçama vurunca homurdandım. “Fırsatçı.”

“En az senin kadar güzelim, en az senin kadar.”

 

~~~